Hebben we dierproeven nodig?

Vroeger, toen de wetenschap nog niet zo ver was gekomen, had de cosmetica-industrie geen keus. Studies zoals LD-test, toxicologie, huidirritatie, oogweefselbeschadiging moesten worden uitgevoerd om tenminste tot op zekere hoogte het effect van het nieuwe product op de menselijke bevolking te kunnen voorspellen.

Deze testmethoden zijn bedoeld om te testen op de veiligheid bij het gebruik van het product, wat ook vereist is door de wet. Enorme fabrikanten van meerdere producten die bang zijn voor de rechtszaken en reacties van consumenten op deze dierproeven, zoals brand tot olie, hoewel hun nut in het geval van een rechtszaak nog moet worden vastgesteld. Maar de FDA of een andere gelijkwaardige organisatie over de hele wereld dringt niet aan op dierproeven, maar specificeert alleen het gebruik van geschikte tests om veilig gebruik te garanderen. Het alternatief voor dierproeven is nu ook in velen verkrijgbaar.

Deze tests worden echter nog steeds uitgevoerd. De resultaten van deze tests waren, zijn en zullen altijd gruwelijk zijn. Wist je dat bij de Draize-test (een test die wordt uitgevoerd om de mate van oogweefselbeschadiging te controleren), de bijtende stof in het oog van een bij bewustzijn is geplaatst konijn en dit was zo pijnlijk dat ze niet alleen schreeuwden van de pijn, maar ook een paar uiteindelijk hun nek en rug hebben gebroken in een wanhopige poging om te ontsnappen? Of misschien heb je wel eens van deze test gehoord… de LD 50 Ie Lethal Dosage (LD) -tests worden gebruikt om de hoeveelheid van een stof te bepalen die een vooraf bepaalde hoeveelheid dieren zal doden. Hierin worden de proefpersonen gedwongen giftige stoffen in te nemen totdat de helft sterft! En degenen die erin slagen te overleven, vertonen veelvoorkomende reacties zoals convulsies, verlamming, braken en bloeding uit de ogen, neus, mond of endeldarm! Afschuwelijk is het niet? Wil je iets nog verontrustender weten? Deze tests zijn niet eens nauwkeurig! Elke soort reageert anders op een toxine. Je kunt geen correlatie voorspellen in de reactie van een muis op een rat, laat staan ​​een konijn op mensen! Dit zijn de feiten over dierproeven, onvervalst.

Dierproeven en aanverwante feiten - in detail:

1. Oogirritatie

Deze test is in 1944 ontworpen door Draize om oogirritatie door verschillende chemicaliën in te schatten.

Bij deze test is een konijn onveranderlijk de proefpersoon. De chemische stof wordt in het ene oog geplaatst en het andere oog dient als controle (normaal). De konijnen worden in bedwang gehouden, waardoor ze niet op natuurlijke wijze op de irritatie reageren, en hun ogen worden na een uur en vervolgens met tussenpozen van 24 uur gedurende maximaal 14 dagen geëvalueerd. Sommige worden nog drie weken later geëvalueerd. Het irritatieniveau van de ogen wordt numeriek gescoord door observatie van de drie belangrijkste weefsels van het oog (hoornvlies, bindvlies en iris).

Het falen van deze test ligt echter in het feit dat de basisstructuur van het konijnenoog enorm verschilt van die van een menselijk oog. Het produceert ook kleinere hoeveelheden tranen waardoor de chemische stof langer in hun ogen blijft en grotere schade veroorzaakt. Het resultaat van deze test is om deze reden onbetrouwbaar en laat de proefpersonen in acute pijn zonder verklaarbare oorzaak.

2. Huidirritatie

Dit wordt ook wel Draize- huidtest genoemd. Deze test wordt uitgevoerd om het potentieel van de stof te meten om onomkeerbare schade aan de huid te veroorzaken, bepaald door jeuk, zwelling en ontsteking. De proefpersoon heeft een deel van zijn huid schoongeschoren en wordt vastgehouden. De chemische stof wordt vervolgens aangebracht op en wordt bestudeerd tegen een geschoren controlepleister.

Het falen hiervan ligt ook weer in het fundamentele verschil in anatomie tussen een konijn en een mens. De structuur van de huid is anders en daarom zal de reactie van de soort op de chemische stof enorm verschillen. En opnieuw ervaren de proefpersonen ondragelijke pijn om nu geldige reden of verklaring.

3. Acute toxiciteit

Deze tests worden uitgevoerd om het gevaar van blootstelling aan de chemische stof via de mond, huid of inademing te meten. De eerste in zijn soort van de dodelijke dosistest waarbij de dosering van de chemische stof zou worden verhoogd totdat de helft van de testpopulatie stierf. Dit werd later vervangen door nieuwere maar even dodelijke opties zoals de vaste dosis, omhoog en omlaag en de acute toxische klasse-methode. Hiermee werd niet het einde aangekondigd, maar de dood van de proefpersoon, maar de proefpersoon zou zeker ondragelijke pijn, verlies van motorische functies, convulsies en oncontroleerbare aanvallen ervaren. En als de proefpersoon dit overleeft, wordt hij gedood om de omvang van de schade aan het zenuwstelsel te bestuderen.

Het falen van deze testset ligt wederom in het verschil in de biologie van mens en konijn. Beide soorten vertonen een verschillende gevoeligheid voor chemicaliën, maar ze vertonen ook verschillen in metabolisme en absorptievermogen. Dus nogmaals, deze vorm van dierproeven geeft hoogstens onbetrouwbare resultaten.

Alternatieven voor dierproeven

Sindsdien heeft de wetenschap echter nogal wat opmerkelijke sprongen gemaakt. Er zijn zoveel nieuwe testmethoden en -technieken op de markt gekomen. Wist je dat je een konijn niet langer hoeft te verblinden om de mate van oogweefselbeschadiging te controleren of niet hoeft te doden om de populatie te hebben om de toxiciteit te bepalen? Stel dat u deze test kunt doen op een gedoneerd menselijk hoornvlies of dat u een menselijke weefselkweek kunt kweken om huidirritatie te bepalen. Het beste deel van deze tests is dat de resultaten voor mensen zijn en dat ze zo nauwkeurig als menselijk mogelijk zijn!